ในแบบฉบับตอนที่ 14 ของซีรีส์ “คือ เธอ” (What is Love), เป็นตอนที่เตรียมไว้มาให้กับละครโรแมนติกชนิดหนึ่งที่จะทำให้คุณรู้สึกและเชื่อมั่นว่า ” ความรักนั้นฟุ้งๆ หรือก็อาจจะปลอมโกง” แต่ถ้ามันเป็นจริงให้เราเก็บรักให้ดี ไม่ว่าจะเป็นคนใคร ในตอนนี้พวกเขาได้บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการพยายามที่จะเอาชนะความกังวลและผิดหวังในความรักของพวกเขา หลังจากที่ประสบความสำเร็จในการคบคู่กันกับคนที่ต้องการแค่คุณมากจนเกินไป มันเหมือนเป็นแผนการลับลวงเพราะสิ่งที่เราประทับใจจากผู้อื่นและสิ่งที่เราเห็นเหมือนกันนั้นอาจทำให้เราทิ้งความจำเป็นไปข้างหลังไว้ เพราะผู้อื่นล้วนแต่เป็นเนื้อเบาะแขนให้เรา เราจึงไม่ต้องกังวลตัวเราจะต้องมาออกแบบหรือปรับปรุงตัวเองเพื่อหาความสุข
ความรักคืออะไร? ความรักคือประสบการณ์ที่ซับซ้อน ซึ่งเกี่ยวกับสิ่งที่เราพบเจอกับใครบางคนที่เรารัก แต่มันก็เกี่ยวกับอารมณ์และความรู้สึกที่เราเก็บรักษาไว้ในใจ สิ่งสำคัญคือความเอื้อเฟื้อต่อกันที่เราและคู่ของเราสามารถสร้างขึ้นมาได้อย่างต่อเนื่อง แต่ในความเสี่ยงอันตรึงตัวนี้ เราจะไม่มีคำตอบแน่ชัดว่าความรักนั้นเป็นอย่างไร มันอาจจะมีแต่สิ่งที่เรารู้ว่ามันไม่ได้เป็น เพราะมันเป็นเรื่องของความรู้สึกนั่นเอง แต่ทั้งหมดนี้ก็ยังคงเป็นความสวยงามที่เราสามารถเชื่อมั่นได้ว่ามันจะมีคุณค่าต่อไป
ทักษะสำคัญที่ต้องการเพื่อจะมีความสุขในความสัมพันธ์คือความหยิ่งยโสดที่แท้จริงคือความไม่พร้อม คุณจะต้องเรียนรู้จากประสบการณ์การถูกทิ้งและการทำงานกับอารมณ์พันธมิตรระหว่างคู่ มันเป็นการเผชิญหน้ากับความยากลำบากและข้อบกพร่อง เพื่อปรับปรุงตนเองเพื่อให้รอดนะคะ แต่ถ้าเราไม่มีพื้นฐานและการตลาดดีบ้าง เราอาจเสียเวลาของเราไปกับคนที่ไม่เหมาะสมและทำให้เราผิดหวัง
มาทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นกับคู่หนุ่มสาวของเรากันหน่อยสิคะ เรื่องเริ่มต้นจากพวกเขาได้เริ่มเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว มีการมอบความให้เกี่ยวกับความรักให้กันและกัน แต่วันหนึ่งคนหนึ่งบอกกับคนในข้างๆ ของเขาว่าเขาชอบลูกชายของเธอ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่สะท้อนถึงผู้หญิงคนนั้นว่ายังไม่มีการนิยามความสัมพันธ์อย่างชัดเจนเลยและเธอก็ยังคงสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นรับมือกับอารมณ์ที่พวกเขามีได้หรือไม่ เพราะเมื่อมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาแล้วมันค่อยๆ สลับกันกับความเชื่อมั่นว่ามันจะทำให้พวกเขารักกันมากขึ้น
แต่เดี๋ยวนี้เราจะมาพูดเกี่ยวกับตอนสุดท้ายของซีรีส์ “คือ เธอ” แล้วทั้งสองคนจะอยู่กันได้หรือไม่? หรือจะไปจากกันไปเหนือกว่านั้น? ภาพการตัดต่อเป็นลู่วิ่งๆ เหมือนจะเป็นองค์ประกอบที่ลงตัวและที่จะทำให้เราเข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ความแน่นอนคือว่าคำว่า “รอ” นั้นช่วยลดความเจ็บปวดและเก็บเกี่ยวอารมณ์ที่ต้องการต่อสู้กับตัวเราเอง
แต่เมื่อเราเชื่อมั่นว่าสิ่งที่เราต้องการมันคุ้นเคยและพร้อมกันแล้วก็คือเวลาที่เราจะเริ่มต้นสัมผัสดวงใจของเราทีละน้อย ซึ่งอาจะนับว่าเป็นปัจจัยที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราได้ ผ่านการพูดคุยกันความรู้สึก มองข้ามความผิดพลาด และมุ่งเน้นที่รูปแบบที่เราต้องการต่อไป (และของตัวเราเอง) ที่สำคัญคือดื่มกาแฟให้เพียงพอเพื่อเติมพลัง และไม่รีบบรรลุผลลัพธ์ภายในเวลาที่ไม่เหมาะสม
ด้วยสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับความรักนั้น เรายังไม่สามารถรู้ได้อย่างชัดเจนว่า จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราออกไปกับคนอื่น แต่ความจริงคือเราสามารถเทียบเปรียบกับการเดินทางที่เราเลือกไปต่อสู้ในแต่ละวัน ซึ่งมันอาจจะเป็นเดินเล่นในสวนสาธารณะ หรือเดินบนถนนยาวพอมีจุดชมวิวและความงดงามทางธรรมชาติ เป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าหยุดหรือเดินต่อ แต่การลงมือถือหลังหัวข้อเรื่องนี้อาจจะช่วยให้เราตัดสินใจได้ง่ายขึ้น
ในนามของการจบการ์ตูนนี้ คำทด consolation ของเราว่า ไม่ต้องรออีกต่อไปแล้วนะโอ๊ย ซึ่งมันไม่ได้พูดถึงในทางด้านลบแต่กันนะคะ มันบอกถึงความหวังที่เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอย่างน้อยในชีวิตของเราที่ละเอียดอ่อน ผ่านการสร้างและก่อตัวเองในเชิงบวก
ซึ่งเป็นเดือนมกราคมแล้วนะ … ซึ่งหมายความว่าเรามีเวลาเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับสิ่งที่ต้องการต่อไป เพราะมันอาจจะมีช่วงเวลาที่เราต้องรอ แต่ “การรอ” นั้นแตกต่างกันขึ้นอยู่กับว่าเราจะทำอย่างไรในช่วงเวลานี้ ถึงเวลาของเราที่มาด้วย ซึ่งผลิตภัณฑ์ของการสนุกสนานและการแต่งกายนี้เป็นเพียงเครื่องมือการดูแลรักษาชีวิตของเราในแต่ละวัน
เราไม่สามารถแก้ไขความเจ็บปวดทั้งหมดที่มีอยู่ทั้งหมดได้ แต่เราสามารถจัดการกับวิถีชีวิตของเราได้อย่างเหมาะสม เพื่ออุดหน้าที่ที่จะสร้างสิ่งของพวกเราให้เกิดขึ้นในบ้านของคนที่เรารักเอาไว้ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เราระยำในแต่ละวัน แต่เรายังมีการเหมาะสมในเวลาต่อไปที่จะได้กลับมาพบกับคนที่เราต้องการต่อไป
มันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่เลยที่ผู้คนทั่วไปมักจะไม่พูดถึง “ว่างเปล่าและอยากได้ใครสักคน” แต่สิ่งจำเป็นที่ต้องทำในขณะนี้คือพยายามออกไปหาคนที่เหมาะสม และเรียนรู้ความรู้สึกที่จะนำทางเราไปสู่สิ่งที่ดีที่สุดที่เราเนื้อหน้าหรือเห็น
หยุดหรือเดินต่อ … แต่ก็ตามมันยังต้องไต่ขึ้นบนภูเขาเสมอเพื่อให้เรามองเห็นขอบเขตของที่เรารองรับและการดำเนินการของชีวิตต่างๆ ที่เราเข้าใจได้ง่ายขึ้นอันที่จริงแล้วเป็นเกียรติบางอย่างในชีวิตของเรา ประกาศแจ้งว่าความหวังนี้อยู่ไกลไม่ได้เลยและเราสามารถมีอยู่ในระยะใกล้ชิดมากขึ้นหากเราพยายามหาวิธีเติมเต็มตัวเอง\”>\n
